Jezioro Titicaca

Ameryka Południowa znana jest z niepowtarzalnej przyrody, rosnących dziko orchidei, najwyższych na świecie wodospadów i najgłębszych kanionów, a także z mitycznej Amazonki. Niewiele osób wie jednak, że również na tym kontynencie ukrywa się najwyżej położone na świecie żeglowne Jezioro Titicaca. Jest to zarazem największy w Ameryce Południowej zbiornik słodkiej wody.

Geografia

Jezioro Titicaca o długości 190 km i 100 km szerokości, jest zbiornikiem niemal wielkości Cypru. Lustro wody znajduje się na wysokości 3810 m n.p.m.. Położone jest w północnej części zagłębienia Altiplano, pomiędzy wschodnimi i zachodnimi pasmami Andów na terenie Peru i Boliwii. Całkowita powierzchnia jeziora wynosi aż 8372 km2, ale składają się na nie dwa połączone cieśniną zbiorniki: Lago Huinaymarca i Lago Chucuito. Dawniej Titicaca posiadało znacznie większą powierzchnię, o czym świadczą pozostałe ślady geologiczne, a dziś systematycznie notuje się niewielki spadek wody w okresach bardziej suchych i jego przyrost o około 5 metrów w okresach pory deszczowej. Do jeziora wpada 25 rzek, które systematycznie je zasilają. Jezioro jest z kolei źródłem dla rzeki Desaguadero. Przepływ wód przez jezioro jest bardzo mały. Na zbiorniku znajdują się też wyspy, z których jedna jest tematem legendy o osiedleniu się plemienia indiańskiego. Wyspa nosi nazwę Isla del Sol, czyli Wyspa Słońca. Inne okoliczne wyspy, to Amantani, Taquile Suriqui oraz kilkadziesiąt mniejszych wysepek. Część z nich zamieszkana jest przez plemię Indian Uro.

Turystyka

Legenda Indian mówi, że największy z bogów posłał swoje dzieci, by doskonałe miejsce, na którym będzie można założyć ród Inków. Dzieci wybrały Isla del Sol na jeziorze Titicaca, położonym w miejscu, gdzie święty kamień po dziś dzień upamiętnia to zdarzenie. Wyspa jest do dziś największą atrakcją turystyczną jeziora i tu właśnie przyjeżdża większość gości. Wyspa Słońca ma 10 km długości i 5 km szerokości. Zamieszkana jest przez 2 tys. Indian. Na jej terenie zachowały się pozostałości z okresu inkaskiego, z których najsłynniejsze to Pilko Kaina, kompleks Chincana, oraz święta skała związana z inkaską legendą stworzenia. W Challapampa znajduje się muzeum przedmiotów znalezionych tu przez archeologów, z których część wykonano ze szczerego złota. Drugą równie ciekawą, choć mniejszą jest Wyspa Księżyca z wybudowanym na niej klasztorem kapłanek słońca. Nad jeziorem znajdują się też dwa duże miasta – boliwijskie Guaqui i peruwiańskie Puno. Na południowo-wschodnim boliwijskim brzegu jeziora znajdują się pozostałości prekolumbijskich budowli, m.in. w Tiahuanaco, a do Copacabany pielgrzymi przyjeżdżają dla niewielkiej drewnianej figury Matki Boskiej, która stoi w kościele zwrócona twarzą do jeziora, a odwracana jest tylko na czas mszy. Figura jest uważana za patronkę jeziora.

Indianie Uro

Głównymi mieszkańcami tego regionu są Indianie Uro. Część z nich zamieszkuje okoliczne wyspy na jeziorze, a około 250 mieszka po prostu na wodzie. Ich domami są budowane, a właściwie wyplatane ze specjalnej odmiany trzciny totora. Trzcina ma te właściwości, ze tworzy długi i zwarty system korzeniowy, dzięki czemu tworzy jakby chodnik na wodzie, po którym można się swobodnie poruszać. Indianie budują takie platformy kilka lat. Naturalne platformy totora mają około 3 metrów grubości i utrzymują znaczny ciężar, te tworzone sztucznie mają nawet po 20 metrów średnicy. To jednak nie koniec budowania, bowiem na gotowych już platformach powstają trzcinowe domki. Ten prymitywny światek posiada jednak pewne dobrodziejstwa cywilizacji. Są nimi na przykład baterie słoneczne, które pozwalają na oglądanie telewizji. Do gotowania służą gazowe butle i kuchenki.

			Lovetotravel Kontakt

Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies